Geen idee hoe, maar opeens begin ik sympathie te krijgen voor Duitse films. Wie had dat ooit gedacht? Dat lelijke Duits waarbij wij Nederlanders meteen gaan schreeuwen (zeg het woordje scheiße, wedden dat je meteen gaat schreeuwen) en dat me altijd doet denken aan Hitler met zijn bezweette hoofd. Toch is het stiekem best een leuke taal, heb ik ontdekt na het kijken van Good bye Lenin! en Die fetten jahre sind vorbei. Duitse films zijn hip en compleet anders dan films uit een ander land. In beide films is de schattige Daniel Brühl de hoofdrolspeler en beide films zijn geen standaard verhaaltje (volgensmij houden Duitsers daar niet van, aangezien er geen enkele Duitse film met standaard verhaaltje bestaat). Good bye Lenin is echt een mooie film en gaat over een Oost-Duitse familie, als de moeder van Alexander in coma raakt en weer ontwaakt als de muur is gevallen durft hij het niet te vertellen, omdat zijn moeder anders weer een hartstilstand zou kunnen krijgen en daardoor maakt hij een nep DDR.
Die fette jahre sind vorbei gaat over een groepje van 3 jongeren die samen in rijke villa's inbreken, alle meubels verplaatsen en een boodschap achterlaten ("Sie haben zu viel Geld"). Natuurlijk gaat dit op een gegeven moment fout.
1 opmerking:
Vind je de hoofdrolspelers ook niet heel anders dan Engelse of Amerikaanse acteurs?
Een reactie posten