It's a beautiful morning

Elke keer verrast het me weer hoe heerlijk het is om zaterdagochtend wakker te worden met een zonnetje door je raam. Dat is zo heerlijk, vooral in tegenstelling met al die andere ochtenden waarbij je ruw verstoort word uit een fijne droom door dat vervelende ding, beter bekend als: de wekker, waarbij je nog het vrolijkste liedje had gekozen, maar die klinkt dan even verschrikkelijk als al die andere. Je test uit hoelang je nog kan blijven liggen, dat is tot die überblije man op de radio zijn 'spreuk van de dag zegt', verzint alvast een smoesje voor als je te laat komt en sleept je lichaam dan uiteindelijk met veel gekreun en gesteun je warme bedje uit. Je trekt iets uit de kast wat eruit ziet als een broek (niet schrikken als je je broek van de basisschool aan hebt met die vreselijk genante bruine vlek) en haalt ruw een borstel door je haar. Natuurlijk zit het weer niet, dus besluit je het maar in een staart te doen. Veel aandacht kan je er niet aan besteden, want je bent natuurlijk weer te laat. Je smijt zo min mogelijk boeken in je schooltas, dat betekent de lichtste werkboeken en de rest leen je wel van anderen. Daarna strompel je naar beneden waar de familie alweer drukke bezigheden aan het verrichten is. Moeder loopt hard, broertje speelt, of wat hij dan ook doet op zijn kamer, en pa zegt vrolijk "Goedemorgen, lekker geslapen?" Je murmelt wat terug en pa begrijpt dat er geen gesprek te beginnen valt en gaat door met zijn activiteit. Het liefste zou je het ontbijt willen overslaan, want god wat ben je misselijk, maar dan staat er geen bordje bij de afwas en komen er vragen. Dus besluit je met je slaperige kop een boterham op je bord te pleuren en kwak je er het eerste wat je tegenkomt erop. Je eet het snel op, zonder het echt te proeven en gaat dan snel met de hond naar buiten. Als die haar plasje heeft gedaan keer je meteen om, want ja, je bent echt veel te laat. En dat betekent, heerlijk die school van mij, nablijven en onzinnig het woordenboek overschrijven. Dus je pakt je tas en je fiets en schreeuwt iets wat lijkt op "tot later". Als je wil weg fietsen bedenk je je dat je nog geen tanden hebt gepoetst. Nouja, geen tijd meer, dus prop je zo'n twintig kauwgumpjes in je mond en hoop je dat de tandarts er niets van zegt, in de zin van "je moet echt beter poetsen meisje'. Eindelijk op school aangekomen, met ongeveer vijftien bijna dood ervaringen, merk je dat je tien minuten voor de bel bent. Je weet dat je het gaat halen, maar relaxen kan je nog steeds niet. Je zoekt snel een medeleerling, want ja, je rooster ken je ook niet uit je hoofd, en je hebt ook niet zo'n super-de-luxe mobiel waar het opstaat. Als je eindelijk op de bel met zweetplekken het lokaal binnen stapt kun je eindelijk ademhalen. Je hebt het gehaald!

Ja, zo gaan die ochtenden.